Afgelopen zaterdag was ik heel vroeg op het station. Mijn trein reed niet. Op zoek naar een alternatief werd ik van het kastje naar de muur gestuurd. Toen ik eenmaal bij de trein tegen de conducteur zei dat er nogal uiteenlopende informatie gegeven werd, vertelde hij wat onverschillig dat de mensen in de trein en de mensen op het station nu eenmaal niet bij hetzelfde bedrijf werkten. Hij kon mij ook niets vertellen over een mogelijke aansluiting in Amsterdam, want er rijden immers te veel treinen op een dag om dit allemaal te onthouden. Ik keek wat verbaasd naar een vrouw met een twinkeling in haar ogen tegenover me. Zij zei in wat gebrekkig Nederlands: in de inburgeringscursus en in het sollicitatiegesprek moet je alles weten, maar daarna hoeft het niet meer. Bij het afscheid op Schiphol wisten wij beiden dat onze ontmoeting en ons gesprek daarna ons bij zou blijven.
Een dag later sprak ik op een bijeenkomst van internationale opleidingsinstituten voor de rechterlijke macht over de toekomst van het opleiden. Een docent uit Dubai gaf daar een uiteenzetting over “happiness als business model”. Hij gaf aan dat mensen nu eenmaal beter functioneren als ze lekker in hun vel zitten, als ze zelf controle over zaken hebben, iets kunnen bereiken en kunnen bijdragen aan een hoger doel. Wie het geluk van werknemers voorop stelt, boekt ook betere bedrijfsresultaten.
Uit cijfers blijkt dat 80% van de werknemers zich niet meer met hun organisatie verbonden voelt en niet bevlogen aan het werk is. De effecten ervan zijn dramatisch. De productiviteit blijft sterk achter, ziekteverzuim is hoog, creativiteit en innovatiekracht zijn zwak. En bovendien, zei hij, gun je mensen niet dat ze zo weinig plezier in hun werk hebben. Daar worden ze ziek en ongelukkig van. Ook de wereld is daar niet mee geholpen, want er is ongelooflijk veel te doen op het gebied van veiligheid, onderwijs, klimaat en armoedebestrijding. De uitdagingen van deze tijd. Een bedrijfscultuur waarin openheid, feedback geven en leren centraal staan, is belangrijk.
Ik moest weer denken aan de conducteur. Je zou hem toch ook een dergelijk organisatieklimaat toewensen. Ik dacht ook aan de rechterlijke organisatie en aan het recent verschenen rapport ‘Naar een vitale organisatie”. Ik zou ook alle medewerkers van de Rechterlijke Organisatie dezelfde ‘happiness’ toewensen. ‘Happiness’ zou daarbij niet alleen opgevat moeten worden vanuit het perspectief van de werknemer (werkgeluk), maar vanuit het perspectief van alle stakeholders (belanghebbenden) binnen de organisatie. Dit lijkt mij een uitdaging, niet alleen in de opleiding, maar ook in de organisatie.